Vətənə sevgi, xalqa qayğı,
hörmət dəyərlərin önündə gəlməlidi. İnsan öz üzərində dövlətin mərhəmətini, məmurun
diqqətini hiss edən də, özünü daha da xoşbəxt vətəndaş hesab edir. Bu günlərdə Gürcüstanın
Katolikos-Patriarxı II İliyanın çıxışı diqqətimi çəkdi. O, mətbuat qarşısında
çıxış edərək Gürcüstan provaslav kilsəsinə məxsus torpaqların yeni kənd,
yaşayış massivi salınması üçün əhaliyə verilməsini təklif edib: “Gürcüstan kilsələrinin
sərəncamında bir neçə min hektar torpaq var. Mən bu torpaqları insanlara hədiyyə
etməyə hazıram. Qoy, insanlar orada XXI əsr kəndi yaratsınlar”-deyərək, II İlya
söyləyib.
İnsanları dininə, millətinə,
irqinə görə qruplara ayırmaq təbiətimə xas deyil. Amma onu vurğulamaq yerinə
düşər ki, kilsə torpaqlarının əhaliyə hədiyyə edilməsini təklif edən bir
xristiandı, o qəbilənin başında durandı. Bu onun gözütoxluğu, mərhəməti,
xalqına və ölkəsinə sevgisidi. Eyni vəziyyəti özünü daha çox mərhəmətli sifətində
tanıtdıran, əsas dini islam olan Azərbaycan barədə təsəvvür etməyə çətinlik çəkirəm.
Çünkü nə Qafqaz Müsəlmanları İdarəsinin, nədəki Dini Məsələlər üzrə Dövlət
Komitəsinin belə bir humanist çağırışına şahid deyiləm.
Əksinə, mətbuatdan onu
oxuyuram ki, filan rayonda, filan məscidin ərazisi üstündə kimlərsə bir-birini
qırır, dava salırlar. Hansısa ərazini vətəndaşın əlindən alıb məscidin ərazisinə
qatıblar və s.
Azərbaycan müharibə şəraitində
yaşayır. Vətəndaşlarımız (kasıblar) cəbhəyə gedir, vuruşur, yaralanır, əlil
olur, həlak olur. Dövlət isə öz vətəndaşına torpağı pulu ilə satır. Ən azından
Kürdəmirin şoranlıq torpaqlarının hədiyyəsindən belə söhbət gedə bilməz. O
zaman hansı mərhəmətdən, xalqa və vətənə sevgidən danışıla bilinər. Ölkəmizdə
statistik rəqəmlərin saxtalığı kimi mərhəmət və sevgi də yalandı.
Məhz inkişafın təməli də bu
kimi xırda hesab elədiyimiz məsələlərdən başlayır. Niyə Gürcüstan bizdən öndə
olmalıdı? Ora ikinci dəfə ayaq basanlar bu ölkənin hər dəfə dəyişdiyini söyləməlidi,
amma Azərbaycan barədə isə yox?
Yeri gəlmişkən, mövzuma bir
epizoduda daxil etmək istəyirəm. Deməli, rusiyalı yazar Lev Rubinşteyn bu yay
Gürcüstanda- Tiflisdə olub. Qayıdan kimi bu barədə yazıb. Yazır ki, “Bəli. Mən
Gürcüstanda oldum! Orada çox az müddətə oldum, çox az şey gördüm və az
insanlarla söhbətləşdim. Amma Gürcüstana heyrətləndim”.
Tiflisdə sonuncu dəfə beş
il əvvəl olduğunu qeyd edən Lev, o zaman şəhər gözümdən düşmüşdü-deyir: “Kasıblılıq,
şəhərlilərin kasıb geyimi, köhnə, əzilmiş avtomobillər, boş restoranlar, vaxtla
verilən elektrik. Kədərliydi. Ancaq onsuz da gözəldi.
Orda kiminlə danışırdımsa,
dostcasına soruşurdu: birinci dəfədirmi Tiflisdə olduğum. Cavab veriridim ki,
yox: ikinci dəfədi. O zaman soruşurdular: bir dəyişiklik gürürəmmi, hiss edirəmmi.
Deməzdim ki, şəhər tamamilə Sürix kimi görsənir. Belə o daha yaxşıdı. Beş il ərzində
hər şeyin yaxşılığa doğru belə tez dəyişməsi məni heyrətləndirdi”.
O dəyişiklik deyərkən,
yalnız şəhərin gözəlliyini, ucalan yeni binaları, açılan yeni restoranları nəzərdə
tutumur. Eyni zaman da insanların münasibəti, demokratiyanın hiss edilməsini,
rüşvətin yoxa çıxmasını demək istəyir.
Mən də bir vətəndaş kimi öz
ölkəmlə fəxr duymaq istəyirəm. Xaricilərin Azərbaycan barədə bu cür yazılar
yazacağı günü isə səbirsizliklə gözləyirəm. Bu istiqamətdə irəliləyiş varmı?
Bunu oxucular yox, hökumət rəhbərliyi düşünsün.
Yorumlar
Yorum Gönder